przeciwbieżny wentylator miejscowy

Przeciwbieżny wentylator miejscowy jest urządzeniem wentylacyjnym zaprojektowanym do lokalnego przewietrzania przodków i rejonów o wysokich oporach przepływu. Dzięki zastosowaniu dwóch wirników obracających się w przeciwnych kierunkach możliwe jest uzyskanie znacznie wyższego sprężu niż w klasycznych wentylatorach jednostopniowych. Jest to szczególnie ważne w wyrobiskach, gdzie stosuje się długie przewody elastyczne i występuje duża liczba załamań trasy, powodujących wzrost strat ciśnienia.

Konstrukcja przeciwbieżnego wentylatora miejscowego obejmuje kompaktową obudowę, dwa współosiowe wirniki oraz wzmocniony układ łożyskowania przystosowany do pracy w trudnych warunkach podziemnych. Ukształtowanie łopatek i dobór prędkości obrotowych pozwalają na efektywne przetłaczanie powietrza w obu stopniach, przy zachowaniu stabilnej charakterystyki przepływu. W wersji używanej w kopalniach często stosuje się wykonanie przeciwwybuchowe, zgodne z wymaganiami dla atmosfer metanowych i pyłowych.

Przeciwbieżny wentylator miejscowy montuje się zazwyczaj na początku ciągu przewodów doprowadzających powietrze do przodka. Jego dobór zależy od planowanej długości przewodów, średnicy kanałów, wymaganego strumienia powietrza oraz warunków geologicznych w rejonie robót. Dzięki wysokiemu sprężowi możliwe jest skuteczne przewietrzanie przodków położonych w znacznej odległości od rejonowych szybów wentylacyjnych, bez konieczności stosowania dodatkowych jednostek pośrednich.

Eksploatacja przeciwbieżnego wentylatora miejscowego wymaga regularnych przeglądów, z naciskiem na kontrolę stanu obu wirników, wału, łożysk oraz elementów mocujących. Należy monitorować poziom drgań, temperaturę pracy oraz pobór mocy, aby w porę wykrywać oznaki niewyważenia czy zużycia. Prawidłowo dobrany i utrzymany przeciwbieżny wentylator miejscowy zapewnia wysoką skuteczność lokalnej wentylacji, przyczyniając się do poprawy bezpieczeństwa i warunków pracy załogi w przodkach i ścianach wydobywczych.