Wentylatory pomocnicze są stosowane w kopalniach do zapewnienia dopływu powietrza w miejscach robót, gdzie wentylacja ogólna nie gwarantuje wymaganych ilości. Ich zadaniem jest utrzymanie stabilnego przewietrzania przodków, komór i odcinków robót, co wpływa na ograniczenie zapylenia, poprawę widoczności oraz bezpieczniejsze warunki pracy.
W praktyce skuteczność wentylatorów pomocniczych zależy od całego układu: urządzenia, przewodów oraz jakości montażu. Lutniociągi i przewody wprowadzają straty ciśnienia, które rosną wraz z długością, liczbą załamań i stanem technicznym. Nieszczelności są jedną z najczęstszych przyczyn spadku przepływu w miejscu pracy, dlatego kontrola połączeń i mocowań powinna być prowadzona regularnie.
Dobór obejmuje wymagany wydatek powietrza w przodku oraz spręż potrzebny do pokonania oporów na trasie. Warto uwzględnić rezerwy na wydłużenie przewodów i na stopniowy wzrost oporów w czasie. Dobrą praktyką jest ograniczanie ostrych łuków, unikanie niepotrzebnych zwężeń oraz stosowanie rozwiązań ułatwiających czyszczenie i inspekcję przewodów.
W eksploatacji liczy się nadzór mechaniczny: kontrola łożysk, drgań i temperatur, a także oględziny wirnika pod kątem osadów i uszkodzeń. Zmiany poboru prądu często wskazują na narastające opory albo problemy z drożnością przewodów. Prawidłowo dobrane i utrzymane wentylatory pomocnicze zapewniają ciągłość wentylacji stanowiskowej, wspierają organizację robót i ograniczają ryzyko pogorszenia warunków w rejonach pracy pod ziemią.