eenheid-doeltreffendheid

Eenheid-doeltreffendheid is die verhouding tussen nuttige lugkrag en die elektriese inset van ’n mynventilasiewaaier. Dit word deur die prestasiekurwe bepaal en bereik ’n maksimum naby ’n spesifieke werkpunt waar volumestroom en statiese druk in balans is. Buite hierdie venster styg verliese in lemprofiele, draaikolke by in- en uitlate, en verwarming in aandrywing en laers—met hoër geraas en energieverbruik as gepaardgaande nadele.

Om doeltreffendheid te verhoog, begin ontwerp met realistiese kanaalweerstand en gladde aërodinamika: gladde inlate, korrekte leilemme en ’n reguit uitlaatdiffusor verlaag plaaslike koëffisiënte en stabiliseer die drukprofiel. In bedryf hou VFD die werkpunt naby die piek deur spoed aan skofvraag en filtertoestand aan te pas; differensiaaldruksensors oor filters en sonekleppe dien as terugvoer. Waar dempers noodsaaklik is, word hul bydrae in die energiebalans verreken en so ver moontlik beperk.

Monitering van krag, vloei, druk en vibrasie skep ’n tydlyn van prestasie en wys wanneer aanwas, lekke of belyningsfoute die doeltreffendheid ondermyn. Intervensies—skoonmaak, seëlherstel, herbalansering—word dan doelgerig beplan om stilstand kort te hou. Op lewensiklus-vlak betaal hoër doeltreffendheid uit in laer energiekoste, minder hittebelasting op komponente en ’n stiller, meer betroubare ventilasienetwerk wat die myn se produksiedoelwitte ondersteun.