ondergrondse hulpwaaier

’n Ondergrondse hulpwaaier is die werkperd van plaaslike ventilasie en vul die hoofventilasiestelsel aan deur vars lug presies naby die werksfront te bring en besoedelde of gashoudende lug uit te trek. In praktyk stabiliseer die eenheid die drukbalans in ryggange, ontwikkelingsfronte en kruiskorridors, wat die blootstelling van personeel aan gas, hitte en stof verlaag. Afhangend van die stelselweerstand en kanaallengte word aksiale (groot volume, lae drukval) of sentrifugale (hoër statiese druk) konfigurasies gekies om ’n betroubare Q–P-passing te bereik.

Die ontwerpbenadering begin met datavaslegging (kanaalweerstand, frontafstand, gas- en stofprofiele) en beweeg na CFD-simulasie om lemprofiele, leilemme en diffusors te verfyn. Met VFD-beheer (veranderlike frekwensie) kan spoed dinamies by skoflading en prosesvariasies aangepas word, wat energiebesparing en kurwestabiliteit meebring. Akoestiese optimalisering—gladde kanaaloorgange, dempers en klankskerms—beperk geraas en verbeter werksomstandighede.

Vir betroubaarheid in nat of aggressiewe atmosfere word korrosiebestande bedekkings, hoë-humiditeit-seëls en robuuste laers gespesifiseer; in risiko-sones is ATEX/IECEx-geskikte motors, kabelaansluitings en antistatiese afwerkings noodsaaklik. ’n Onderhoudsvriendelike modulêre bou versnel vervanging van laers en seëls, terwyl geïntegreerde monitering (vibrasie, temperatuur, stroom en druk) voorspellende onderhoud moontlik maak. As ‘n skakel tussen globale en plaaslike vloei dra die ondergrondse hulpwaaier direk by tot konsekwente luggehalte, verhoogde veiligheid en laer lewenssikluskoste.