چاه تهویه به مسیر عمودی یا نزدیک به عمودی گفته میشود که برای ورود هوای تازه به معدن یا خروج هوای آلوده و برگشتی به سطح استفاده میگردد. در بسیاری از معادن زیرزمینی، چاه تهویه نقش ستون اصلی شبکه را دارد، زیرا امکان جابهجایی حجم بالای هوا را با مسیر کوتاهتر فراهم میکند و در مدیریت جریان هوا، تفکیک مسیرهای ورودی و برگشت و پایداری تهویه اثر مستقیم دارد.
کارکرد چاه تهویه معمولاً در ارتباط با ایستگاه فن و شبکه راهروهای معدن تعریف میشود. بسته به طرح معدن، چاه میتواند به عنوان ورودی هوا عمل کند و هوای تازه را به ترازها و کارگاهها برساند، یا به عنوان برگشت هوا عمل کرده و هوای آلوده، گرم و غبارآلود را به سطح منتقل کند. انتخاب نقش چاه باید با توجه به جهت جریان، کنترل آلودگیها و جلوگیری از اختلاط هوای تمیز و آلوده انجام شود.
از نظر فنی، قطر و مقطع چاه، زبری جداره، وجود تجهیزات داخلی و کیفیت پوشش و نگهداری، همگی روی افت فشار اثر میگذارند. هرچه افت فشار چاه کمتر باشد، فنهای معدنی با توان کمتر میتوانند دبی هدف را تأمین کنند. در مقابل، تنگناها، ناصافیها و انسدادهای موضعی باعث افزایش افت فشار و کاهش دبی مؤثر در کارگاهها میشود. بنابراین بازدیدهای دورهای، پاکسازی و نگهداری سازهای چاه، بخشی از بهرهبرداری استاندارد تهویه است.
کنترل نشت و آببندی در اطراف چاه نیز اهمیت زیادی دارد. اگر درزها، اتصالات و نقاط عبور بهدرستی کنترل نشوند، بخشی از هوا بدون رسیدن به مسیرهای هدف از شبکه خارج میشود یا جریانهای ناخواسته شکل میگیرد. این وضعیت علاوه بر اتلاف انرژی، میتواند توزیع هوا را به هم بزند و در برخی نواحی کمبود دبی ایجاد کند.
از منظر ایمنی، چاه تهویه باید با برنامه پایش دبی و فشار و همچنین کنترل کیفیت هوا همراه باشد. تغییرات شبکه، توسعه کارگاهها یا بسته شدن مسیرها ممکن است نقش چاه و شرایط جریان را تغییر دهد. هماهنگی چاه تهویه با طراحی شبکه و عملکرد فنهای اصلی و بوستر، باعث میشود تهویه معدن پایدارتر شود و کنترل گاز، گردوغبار و گرما در محدودههای قابل قبول باقی بماند.
در نهایت، چاه تهویه یک جزء سازهای ساده نیست، بلکه یک عنصر کلیدی در مهندسی تهویه معدن است. وقتی طراحی مقطع، نگهداری، آببندی و پایش آن درست انجام شود، هم ظرفیت تهویه افزایش مییابد و هم هزینه انرژی و ریسکهای ایمنی در طول بهرهبرداری کاهش پیدا میکند.