مسیر برگشت هوا در معدن زیرزمینی به مسیرهایی گفته میشود که هوای آلوده، گرم و غبارآلود پس از عبور از کارگاهها را جمعآوری کرده و به سمت خروجیها یا چاههای برگشت هدایت میکنند. این مسیرها در واقع «راه خروج آلودگی» هستند و عملکرد درست آنها برای جلوگیری از بازگشت آلایندهها به مسیرهای ورودی و حفظ کیفیت هوای کارگاهها ضروری است.
یک اصل مهم در طراحی شبکه تهویه، جداسازی مسیر برگشت از مسیر ورودی است. اگر این جداسازی بهدرستی رعایت نشود یا نقاط اتصال و درزها کنترل نشوند، احتمال مخلوط شدن هوای آلوده با هوای تازه افزایش مییابد. چنین وضعیتی میتواند باعث افت شدید کیفیت هوا، افزایش گردوغبار معلق، و دشوار شدن کنترل تهویه شود. همچنین در برخی شرایط، گردش کوتاه هوا رخ میدهد؛ یعنی هوا بدون رسیدن به نواحی مورد نیاز، از مسیرهای نزدیکتر به برگشت منتقل میشود و کارایی کل سامانه کاهش مییابد.
مقاومت و افت فشار در مسیر برگشت نیز اهمیت زیادی دارد. مسیرهای برگشت معمولاً طولانی و شامل انشعابات متعددی هستند و اگر تنگنا یا مانع ایجاد شود، افت فشار افزایش مییابد و فنهای معدنی باید توان بیشتری صرف کنند. نگهداری مسیر برگشت، پاکسازی موانع، و کنترل مقطع عبوری کمک میکند جریان برگشتی پایدار بماند و خروج آلودگی با سرعت کافی انجام شود.
از منظر ایمنی، مسیر برگشت باید بهعنوان ناحیهای با احتمال آلودگی بالاتر مدیریت شود. برنامههای بهرهبرداری باید بهگونهای باشد که رفتوآمد غیرضروری در مسیر برگشت کاهش یابد و کنترلهای لازم برای جلوگیری از ورود هوای آلوده به مسیرهای تمیز اعمال گردد. در نقاط حساس، کنترل درها و آببندیها، و همچنین پایش دبی و فشار، به تشخیص زودهنگام ناهنجاریها کمک میکند.
مسیر برگشت هوا همچنین نقش مهمی در مدیریت دود و گازهای عملیاتی دارد. پس از حفاری و آتشباری یا فعالیت ماشینآلات، اگر مسیر برگشت کارآمد نباشد، خروج آلودگی کند میشود و زمان بازگشت ایمن به محل کار افزایش مییابد. بنابراین طراحی و نگهداری مسیر برگشت، بخشی از برنامه عملیاتی معدن برای کاهش توقف و افزایش ایمنی است.
در نهایت، مسیر برگشت هوا مکمل مسیر ورودی است و هر دو باید بهصورت یک سیستم هماهنگ مدیریت شوند. وقتی جداسازی، کنترل افت فشار، جلوگیری از گردش کوتاه و پایش منظم انجام شود، تهویه معدن پایدارتر میشود و کنترل آلایندهها در سطح استاندارد و قابل اتکا باقی میماند.