مقاومت فن در برابر خوردگی

مقاومت فن در برابر خوردگی در بسیاری از سامانه‌های تهویه معدن و صنعت، عامل اصلی تعیین‌کننده عمر مفید تجهیزات است. در محیط‌هایی که گازهای خورنده، بخارات شیمیایی، رطوبت بالا یا گرد و غبار دارای مواد واکنش‌پذیر وجود دارد، بدنه فن، پروانه و کانال‌ها در معرض حمله شیمیایی قرار می‌گیرند. اگر مقاومت در برابر خوردگی به درستی در نظر گرفته نشود، کاهش ضخامت، سوراخ شدن، شکست پره‌ها و در نهایت از کار افتادن فن رخ خواهد داد.

برای افزایش مقاومت فن در برابر خوردگی، ابتدا باید ترکیب و شدت عوامل خورنده در محیط معدن یا کارخانه شناسایی شود. در معادن فلزی و زغال‌سنگ، وجود رطوبت و گازهای خاص می‌تواند فرایند خوردگی را تشدید کند. در صنایع شیمیایی، بخارات اسیدی یا قلیایی روی سطح فلز اثر گذاشته و در مدت زمان نسبتاً کوتاه آسیب ایجاد می‌کند. بر اساس این شرایط، انتخاب جنس بدنه و پروانه از مواد مقاوم و استفاده از پوشش‌های حفاظتی مناسب، نخستین گام در طراحی فن ضدخوردگی است.

استفاده از رنگ‌ها و پوشش‌های ویژه مقاوم در برابر مواد شیمیایی، پوشش‌های ضخیم روی نقاط حساس و توجه به کیفیت آماده‌سازی سطح، همه در افزایش مقاومت فن نقش دارند. همچنین طراحی به گونه‌ای که تجمع مایع یا رسوبات خورنده در گوشه‌ها و نقاط کم‌جریان به حداقل برسد، از تمرکز خوردگی موضعی جلوگیری می‌کند. برای محیط‌هایی با رطوبت و میعان زیاد، پیش‌بینی مسیر مناسب برای تخلیه مایعات نیز اهمیت دارد.

نگهداری منظم، بررسی پوشش‌های حفاظتی، تمیزکاری و ترمیم به موقع آسیب‌های سطحی، بخش جدایی‌ناپذیر مدیریت خوردگی در فن‌های تهویه است. بازرسی دوره‌ای بدنه و پروانه، اندازه‌گیری کاهش ضخامت در نقاط حساس و ثبت نتایج، به مهندسان امکان می‌دهد تا پیش از رسیدن خوردگی به مرحله بحرانی، اقدامات اصلاحی را انجام دهند. با ترکیب انتخاب صحیح مواد، طراحی مناسب و نگهداری دقیق، می‌توان مقاومت فن در برابر خوردگی را به سطحی رساند که سامانه تهویه معدن و صنعت سال‌ها با اطمینان و ایمنی بالا کار کند.