ondergrondse uitlaatwaaier

’n Ondergrondse uitlaatwaaier word naby werksfronte of retourlugpunte geplaas om besoedelde, warm of gashoudende lug vinnig uit te trek en so die drukbalans van die mynventilasienetwerk te ondersteun. Vir lang kanale en hoër weerstand presteer sentrifugale uitlaatontwerpe uitstekend; waar groot volume teen laer drukverliese benodig word, word aksiale uitlaatwaaiers gebruik. As deel van ’n hiërargiese stelsel werk die uitlaatwaaier saam met hoof- en hulpwaaiers om eweredige lugverspreiding te handhaaf.

Spesifikasie begin by Q–P-kurwes, geraasvereistes en die plaaslike gas- en stofprofiel. Met CFD word die posisie van die uitlaatpunt, kanaaldiameters en demperstrategie geoptimaliseer om terugvloei en resirkulasie te vermy. VFD-beheer laat fyn aanpassing toe volgens skoflading en seisoenale skommelinge, wat energiebesparing en kurwestabiliteit meebring. Akoestiese beheer—dempers en klankskerms—verminder blootstelling aan geraas vir personeel.

Vir duursaamheid in nat of suur atmosfere word korrosiebestande bedekkings, hoë-humiditeit seëls en robuuste laers aangewend; in risiko-sones is ATEX/IECEx-komponente en antistatiese bedekkings noodsaaklik. Monitering van vibrasie, temperatuur en stroom ondersteun voorspellende onderhoud en verkort stilstand. ’n Ondergrondse uitlaatwaaier is dus onontbeerlik vir volgehoue luggehalte, veiligheid en operasionele stabiliteit in die myn.